OGAR POLSKI
Krótki przegląd
Ogar polski to inteligentny, wytrzymały i wierny pies myśliwski o łagodnym usposobieniu. Charakteryzuje się mocną budową, długimi uszami i charakterystycznym głosem. Doskonały tropiciel, świetnie sprawdza się w polowaniach, ale także jako oddany towarzysz rodziny. To rasa ceniona za spokojny temperament i przywiązanie do opiekuna.
Spis treści
Kraj pochodzenia
Pies wywodzi się z Polski.
CHARAKTERYSTYKA RASY
Waga
Pies 25 – 32, suka 20 – 26 kg.
Wzrost
Pies 56 – 65 cm, suka 55 – 60 cm.
Rodzaj sierści
Krótka, gęsta i sprężysta, z dobrze rozwiniętym podszerstkiem. Włos okrywowy przylegający, lekko szorstki w dotyku.
Długość życia
12 – 14 lat.
Zdrowie
Rasa ogólnie zdrowa i odporna, ale narażona na dysplazję stawów, infekcje uszu, problemy skórne i nadwagę.
Charakter
Wybitny pies myśliwski, a jednocześnie oddany, lojalny wobec domowników i nieufnym wobec obcych pies rodzinny.
Potrzeba ruchu
Umiarkowana do wysokiej.
Klasyfikacja FCI
Grupa 6 (psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcja 1.2 (średnie psy gończe).
Cena
3500 – 6000 zł (ZKwP).
Historia i pochodzenie
Ogar to stara polska rasa psów myśliwskich, której początki sięgają XI wieku, co potwierdzają kroniki Galla Anonima. W XIV wieku były już hodowane na królewskie łowy, a nazwa „ogar” pojawiła się w XVI-wiecznych dziełach Piotra Krescentyna i Mikołaja Reja. Pierwszy polski podręcznik kynologiczny, „Myślistwo z ogary” Jana Ostroroga, wydano w 1618 roku, a dokładniejszy opis rasy znalazł się w XVIII-wiecznej książce Krzysztofa Kluka.
Ogary były popularne, pojawiały się w literaturze, heraldyce i malarstwie. W XIX wieku opisywano je w polskich, niemieckich i rosyjskich publikacjach. Wystawiano je na pokazach, głównie na ziemiach polskiej szlachty pod zaborem rosyjskim. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku polowania z ogarami przetrwały jedynie na Kresach Wschodnich, ale po II wojnie światowej rasa niemal zanikła. Odbudowę populacji rozpoczęto w 1959 roku, gdy płk Kartawik sprowadził pierwsze psy z terenów dzisiejszej Białorusi. Na tej bazie inż. Jerzy Dylewski opracował wzorzec rasy, który FCI oficjalnie zatwierdziło w 1966 roku.
Wygląd i budowa
Ogar polski to średniej wielkości pies myśliwski o mocnej, harmonijnej budowie. Jego sylwetka jest lekko wydłużona, z dobrze umięśnionym tułowiem i prostymi, silnymi kończynami. Głowa ogara jest proporcjonalna, z lekko zaznaczonym stopem, długimi, wiszącymi uszami i ciemnymi, łagodnymi oczami. Ogon jest gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, noszony nisko lub lekko wygięty.
Sierść ogara polskiego jest krótka, gęsta i przylegająca, z gęstym podszerstkiem, który chroni przed trudnymi warunkami atmosferycznymi. Umaszczenie jest najczęściej czarne podpalane lub rudo-podpalane.
Temperament i zachowanie
Ogar polski to pies spokojny, zrównoważony i inteligentny. Jest łagodny wobec ludzi, a szczególnie przywiązany do swojej rodziny. Ma silny instynkt myśliwski, ale jednocześnie cechuje go duża cierpliwość i opanowanie. W stosunku do obcych jest raczej powściągliwy, choć nie wykazuje agresji. Dzięki swojemu wrażliwemu nosowi i donośnemu głosowi świetnie sprawdza się jako pies tropiący. Jest też dobrym towarzyszem dla aktywnych rodzin, jednak wymaga konsekwentnego wychowania.
Szkolenie i aktywność
Ogar polski jest inteligentny i chętny do nauki, ale bywa uparty, dlatego szkolenie wymaga konsekwencji i cierpliwości. Jego łagodny charakter sprawia, że najlepiej reaguje na pozytywne metody wychowawcze oparte na nagradzaniu. Ze względu na swoje myśliwskie pochodzenie ma doskonały węch i chęć do tropienia, dlatego dobrze sprawdza się w sportach kynologicznych, takich jak mantrailing czy tropienie użytkowe. Potrzebuje codziennej aktywności, ale nie jest nadmiernie energiczny – długie spacery, biegi po lesie i zabawy węchowe w pełni go satysfakcjonują.
Zdrowie i długość życia
Ogar polski to rasa odporna i wytrzymała, ciesząca się dobrą kondycją zdrowotną. Średnia długość życia wynosi od 12 do 14 lat, choć przy odpowiedniej opiece wiele osobników dożywa nawet starszego wieku. Dzięki swojej naturalnej budowie i braku skłonności do przesadnej hodowli nie jest podatny na typowe choroby genetyczne.
Najczęściej spotykane problemy zdrowotne u ogara polskiego to dysplazja stawów biodrowych, infekcje uszu wynikające z ich zwisającej budowy oraz sporadycznie problemy skórne. Ważne jest regularne sprawdzanie stanu uszu, a także utrzymanie odpowiedniej diety i aktywności fizycznej, aby zapobiegać nadwadze, która może obciążać stawy. Ogary dobrze znoszą trudne warunki atmosferyczne, dzięki czemu mogą aktywnie spędzać czas na świeżym powietrzu przez cały rok.
Pielęgnacja i opieka
Pielęgnacja ogara polskiego jest stosunkowo prosta i nie wymaga dużego nakładu pracy. Jego krótka, gęsta sierść z podszerstkiem nie sprawia problemów, wystarczy ją szczotkować raz w tygodniu, aby usunąć martwe włosy i utrzymać zdrowy wygląd. W okresach linienia (wiosna i jesień) warto robić to częściej, aby ograniczyć ilość sierści w domu.
Ze względu na zwisające uszy ogar polski jest bardziej narażony na infekcje ucha, dlatego należy regularnie je sprawdzać i czyścić. Ważna jest także higiena zębów – regularne szczotkowanie lub podawanie gryzaków pomaga zapobiegać kamieniowi nazębnemu. Pazury zazwyczaj ścierają się same podczas ruchu, ale jeśli stają się zbyt długie, warto je przycinać. Ogary nie wymagają częstych kąpieli – wystarczy myć je wtedy, gdy są naprawdę brudne, używając łagodnych szamponów dla psów.
Dieta i żywienie
Dieta ogara polskiego powinna być dobrze zbilansowana i dostosowana do jego wieku, poziomu aktywności oraz indywidualnych potrzeb. Najlepiej sprawdzają się wysokiej jakości karmy suche lub mokre, bogate w białko pochodzenia zwierzęcego, zdrowe tłuszcze oraz odpowiednią ilość witamin i minerałów. Można także stosować dietę BARF opartą na surowym mięsie, kościach i warzywach, jednak wymaga to starannego bilansowania składników.
Ogary mają skłonność do tycia, dlatego istotne jest kontrolowanie wielkości porcji oraz unikanie nadmiernych przekąsek. Powinny otrzymywać 2-3 posiłki dziennie, zamiast jednego dużego, aby zmniejszyć ryzyko skrętu żołądka. Ważne jest również zapewnienie stałego dostępu do świeżej wody, zwłaszcza po wysiłku fizycznym. Regularne monitorowanie wagi i kondycji psa pozwala uniknąć problemów zdrowotnych związanych z nadwagą.
Koszty utrzymania
Koszty utrzymania ogara polskiego są umiarkowane, ale zależą od wielu czynników, takich jak dieta, opieka weterynaryjna i potrzeby związane z aktywnością psa.
Ogary nie wymagają skomplikowanej pielęgnacji, więc nie ma konieczności korzystania z usług groomera. Dodatkowe wydatki obejmują natomiast akcesoria, legowisko, smycze, obroże, a także zabawki i szkolenia, zwłaszcza jeśli pies ma być wykorzystywany do pracy myśliwskiej lub sportów kynologicznych.
Kupno czy adopcja
Decyzja o posiadaniu ogara polskiego wiąże się z wyborem między zakupem a adopcją. Zakup szczeniaka z dobrej hodowli to spory koszt, ale daje pewność, że pies pochodzi ze sprawdzonego źródła, ma udokumentowane pochodzenie i został przebadany pod kątem zdrowia.
Adopcja ogara polskiego jest trudniejsza, ponieważ rasa ta nie jest często spotykana w schroniskach, ale czasem pojawia się w fundacjach zajmujących się psami myśliwskimi. Adopcja dorosłego psa to dobra opcja dla osób, które wolą uniknąć trudów wychowania szczeniaka. Decydując się na adopcję, można dać drugą szansę psu, który z różnych przyczyn stracił dom. Bez względu na wybór, warto dokładnie przemyśleć decyzję i upewnić się, że można zapewnić psu odpowiednie warunki i opiekę na długie lata.
Własna hodowla
Założenie własnej hodowli ogara polskiego to duże wyzwanie, które wymaga wiedzy, zaangażowania i spełnienia określonych wymogów. Hodowca powinien dbać o odpowiedni dobór rodziców, uwzględniając ich zdrowie, zgodność ze wzorcem rasy oraz cechy charakteru, aby utrzymać wysoką jakość linii hodowlanej.
Koszty prowadzenia hodowli obejmują nie tylko zakup odpowiednich psów hodowlanych, ale także badania genetyczne, opiekę weterynaryjną, dobrej jakości karmę i wyposażenie. Niezbędne są także odpowiednie warunki – przestrzeń do swobodnego poruszania się psów oraz miejsce dla szczeniąt. Odpowiedzialny hodowca powinien prowadzić wczesną socjalizację młodych psów i starannie dobierać przyszłych właścicieli, aby zapewnić im najlepszy dom.
Czy wiedziałeś?
Podsumowanie
Okiem behawiorysty
Ogar polski to spokojny, inteligentny i zrównoważony pies myśliwski, który doskonale sprawdza się zarówno jako towarzysz rodziny, jak i pies pracujący. Jego wrodzona łagodność i lojalność sprawiają, że dobrze odnajduje się w domowym środowisku, pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniej dawki ruchu i aktywności umysłowej.
Ogar polski to pies o wysokiej samodzielności i instynkcie tropiącym, co oznacza, że wymaga konsekwentnego wychowania i odpowiedniego prowadzenia. Nie jest to rasa dla osób szukających psa całkowicie posłusznego – jego naturalna niezależność może sprawić, że będzie skłonny do podejmowania decyzji na własną łapę, szczególnie podczas tropienia. Jednak dzięki cierpliwemu i pozytywnemu szkoleniu, opartego na nagradzaniu, można zbudować silną więź i skutecznie nauczyć go podstaw posłuszeństwa.
Jeśli opiekun zapewni mu odpowiednie warunki, ogar polski stanie się wiernym i oddanym przyjacielem, który doskonale odnajdzie się zarówno w aktywnej rodzinie, jak i w roli psa tropiącego czy sportowego.
Okiem lekarza weterynarii
Ogar polski to zdrowa i odporna rasa, która dzięki swojej naturalnej budowie nie jest obciążona wieloma problemami genetycznymi typowymi dla psów hodowanych w sposób selektywny pod kątem wyglądu. Jego mocna konstrukcja ciała i umiarkowana masa sprawiają, że rzadziej cierpi na schorzenia układu kostno-stawowego, choć u niektórych osobników może występować dysplazja stawów biodrowych – warto regularnie monitorować stan stawów, szczególnie u starszych psów.
Jednym z aspektów wymagających szczególnej uwagi są zwisające uszy, które mogą sprzyjać infekcjom bakteryjnym i grzybiczym. Dlatego opiekunowie powinni regularnie kontrolować stan uszu i w razie potrzeby je czyścić. Ogary polskie mają także skłonność do przybierania na wadze, zwłaszcza jeśli nie otrzymują odpowiedniej dawki ruchu. Ze względu na ich aktywny tryb życia, należy też uważać na ryzyko skrętu żołądka, dlatego zaleca się podawanie posiłków w mniejszych porcjach i unikanie intensywnego wysiłku zaraz po jedzeniu.
Pod względem pielęgnacji rasa ta nie wymaga skomplikowanych zabiegów – ich krótka sierść jest łatwa w utrzymaniu, a dzięki naturalnej odporności na warunki atmosferyczne dobrze radzą sobie zarówno w cieplejszym, jak i chłodniejszym klimacie.
